کد مطلب:30005 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
او پس از آن كه امیر مؤمنان علی علیه السلام زمام امور را به دست گرفت، بر پا ایستاد و امام علیه السلام را ستود و بیعت با او را چونان بیعت «عقبه» و «رضوان» دانست و مردم را به بیعت با امام علیه السلام تشویق كرد.[3]. علی علیه السلام چون آهنگ صِفّین كرد، او را بر جای خویش در كوفه گمارد.[4] ابو مسعود در مسیر حق، استوار نمانْد و گاه از سرِ تردید، سخن گفت[5] و در جنگ های علی علیه السلام، به سوی «قاعدان (كناره گیران از طرفین جنگ)» كشیده شد. شاید جوسازی های معاویه و عوامفریبی های او، در این سُست گرایی تأثیر داشته است. ابو مسعود در سال 40 هجری درگذشت.[6].
ابو مسعود، عُقبَة بن عمرو بن ثَعْلَبه بَدْری، به كُنیه شهرت داشت. وی از یاران پیامبر خداست[1] كه در تمام نبردهای ایشان، بجز بدر، شركت داشت.[2].